Sprawność jest wykazaną praktycznie biegłością skauta w określonej dziedzinie, zdolnością z danego zakresu. Sprawność to zdobyta i udowodniona działaniem umiejętność, którą skaut potrafi posłużyć się w razie potrzeby.

Sprawności są okazją do przeżycia przez skauta przygody, dostarczają satysfakcji ze sprawdzenia samego siebie oraz mobilizują do rozwoju zgodnie z zainteresowaniami skauta.

Sprawności odgrywają ważną rolę w skautowym wychowaniu. Zdobywanie ich jest formą samokształcenia, a przyznanie – uznaniem umiejętności skauta w danej dziedzinie. Aby w pełni wykorzystać możliwości wychowawcze, jakie stwarza zdobywanie sprawności, kadra powinna wiedzieć, że zdobywając je, skauci:

- zdobywają konkretną wiedzę i umiejętności,

- rozwijają swoje zdolności,

- odkrywają nowe zainteresowania,

- uczą się zaradności, przedsiębiorczości, rzetelności,

- uczą się szacunku dla ludzkiej pracy,

- sprawdzają swoje możliwości.

Wszystkie sprawności są opisane w postaci czterech wymagań, wyrażonych najczęściej za pomocą czasowników dokonanych: „wykonał”, „pokazał”, „przedstawił”, „zorganizował” „przygotował” lub innych, wskazujących na zadaniowy charakter wymagania.

Zadaniem instruktora jest przedstawienie skautom oferty sprawności i stworzenie warunków do ćwiczenia wybranych przez nich umiejętności. Instruktor powinien także troszczyć się o to, aby zdobywanie sprawności umożliwiało skautom osiągnięcie rozwoju we wszystkich aspektach wzrostu. Do zadań kadry należy troska o to, aby zdobyte przez skautów umiejętności znalazły zastosowanie w ich codziennym życiu oraz w pracy zastępu.

Wybór sprawności, poza obowiązkowymi dla danego stopnia skautowego, zależy od indywidualnej decyzji skauta.